یادی از رضا ژیان، بازیگر، نویسنده و کارگردان ایرانی هم زمان با بیستمین سالروز درگذشتش

آزاده چشمه سنگی | شهرآرانیوز؛ رضا ژیان، بار اول در محله امیرآباد تهران به دنیا آمد و بار دوم در «محله بهداشت» تلویزیون متولد شد. اواخر دهه چهل بود که جوان لاغراندام و کشیده و پرانگیزه‌ای که از روز‌های دبیرستان با خاک صحنه عجین شده بود، برای ورود به سطح حرفه‌ای تری از این هنر، وارد کارگاه نمایش شد که از طرف تلویزیون ملی ایران برگزار می‌شد. خروجی آموزه‌ها و آمد و شد‌های ژیان از سال ۴۸ تا ۵۷، سه مجموعه تلویزیونی با نام‌های «حرف تو حرف»، «حسن خیاط باشی» و «محله بروبیا» بود. اما اولین بار او با تله تئاتر «روز مقدس» در صفحه نمایش تلویزیون ظاهر شد و آخرین بار به عنوان بازیگر در سریال «زیرآسمان شهر ۳» مهمان این مجموعه شد و پس از آن تلویزیون هرگز نتوانست از رضا ژیان و سه دهه تجربه و فعالیت او بهره‌مند شود.

او که دهه شصت با حضور در ۲ برنامه تلویزیونی پر مخاطب مانند محله «برو بیا» و «محله بهداشت» به چهره شناخته شده‌ای تبدیل شده بود، با برگشت به وطن در دهه هفتاد، به اوج محبوبیت و شهرت در عرصه بازیگری و کارگردانی رسید. سینما را سال ۵۵ در حالی که ۲۷ سال داشت با فیلم «پسر ایران از مادرش بی اطلاع است» تجربه کرد و در سال ۷۸ با بازی در فیلم «مومیایی ۳» (محمدرضا هنرمند) بیش از همیشه دیده شد. اولین نمایش هر بازیگری برمی گردد به روزگار تحصیل و تئاتر‌های غیررسمی، اما صحنه نمایش تهران آخرین بار او را در نمایش

«عشق روی خرپشته» در سال ۸۰ به خاطر می‌سپارد. نمایشی که شانه به شانه رفیق دیرینه اش حمید جبلی به هنرنمایی پرداخت. خیلی سال پیش از آن نیز در فیلم سینمایی «شهر موش ها» در کنار تیم محمدعلی طالبی، برای نقش آشپزباشی صداپیشگی کرد.
رضا ژیان با آنکه فرزند تئاتر بود، اما کارگردانی و نویسندگی را هم در کارنامه پربار خود تجربه کرد و در مجموعه‌های تلویزیونی «مثل نامه» و «زیربازارچه» ابعاد گوناگون هنرش را عرضه کرد. گاه بر روی صحنه تئاتر جامه دار امیرکبیر... بود و از خاطرات و کابوس هایش می‌گفت و گاهی در محله بروبیا کیمیاگری می‌کرد. استاد خیاط مثل آباد بود و در مسافر ری با زبان ایتاخ از دل تاریخ حرف می‌زد. رضا ژیان را بار آخر در فیلم سینمایی «عشق فیلم» روی پرده نقره‌ای دیدیم.

سال ۸۱ بود و ابراهیم وحید زاده آخرین کارگردانی بود که لذت همکاری با او را تجربه می‌کرد و کسی نمی‌دانست مجال او در هنرنمایی روی صحنه هستی، ۵۳ سال بیشتر نخواهد بود و در ۲۷ بهمن سال ۱۳۸۱، نور صحنه زندگی اش در یکی از اتاق‌های بیمارستان شهریار تهران برای همیشه می‌رود و آنچه از نام و یاد رضا ژیان باقی می‌ماند تصویر موفق او در قالب ده‌ها نقش گوناگون است که هر یک خاطره ساز ایام دور و کلاس درسی همیشگی برای هنرجویان عرصه بازیگری خواهد بود. امروز بیستمین سالروز درگذشت «پسر ایران...» است که «عشق فیلم» بود.